CIERPIENIE

ból miał gałęzie snów
ból miał piekło
raju stokrotnie więcej

nie było nikogo
cisza przestała marzyć
o włos umarła
we mnie śmierć

o, Boże, czy zawsze tak
pięknie mnie ubierasz
w radosne cierpienie
jak chóry prawosławne!?


ПАКУТА

боль разрастаўся гольлем
боль выяўляўся пеклам
большым стакроць ад раю

і не было нікога
і замаўчала ціша
і ува мне на волас
ад сьмерці памёрла сьмерць

о, Божа, ці ты заўсёды
так файна мяне ўбіраеш
у радасную пакуту
як праваслаўны хор

 

POZBĘDĘ SIĘ WSZYSTKIEGO

nie ma nikogo
fałsz!?

przecież ludzie poszukują
nowych strof
słowniki na jutro
przekleństwo
własnych myśli

wyrzucam do kosza
zbędne linie
fałsz!

wszystko jest niezbędne
ja też
prawda!?


ПАЗБАЎЛЮСЯ ЎСЯГО

нікога побач
мана!?

толькі людзі шукаюць
новых вершаў 
лексіконы на заўтра
пракляцьце
уласных думак

выкіну ў сьмецьце
непатрэбныя знакі
мана!

усё што ёсьць неабходна
і я таксама
праўда!?


JESZCZE

będę pisać
co mi strzeli do głowy

będę pisać

nikt nie musi mi ufać
nikt nie musi czytać
mojego pióra

będę pisać

wspominać - wspomnienia
kilku miejsc siebie
kamyk kamieniczki
szałwię

dziś może nie ciebie
będę pisać

słowa kształtują przestrzeń


ЯШЧЭ

буду пісаць
што мне стукне ў галаву

буду пісаць

ніхто не павінен верыць
ніхто не павінен чытаць
маіх стварэньняў

буду пісаць

успамінаць – успаміны
некалькі мейсцаў сабе
каменьчык мура
мудраца

можа й не табе сёньня
буду пісаць

словы ўтвараюць прастору


OPIEKUŃCZOŚĆ

popatrz
krosta
wyciśnij ten gnój
miłością

ДОГЛЯД

зірні вось
гнаеньне
выцісьні гной
каханьнем


MÓWIĄCA SMUGA

ze smugi dymu papierosa
nadaje jakiś gość
podkreślając
że tonąc umieram
odpowiadam
ty nie wiesz ile piesków
dziś przejechały samochody


РАЗМАЎЛЯЮЧАЯ ПАЛАСА

з паласы папяроснага дыму
паўстае нейкі госьць
падкрэсьлівае
штотануць паміраючы
адпавядае
ты ня ведаеш колькі пяску
сёньня прывезьлі самазвалы

MÓWIĘ WAM OBŁOKI...

wielkie dobroczynne obłoki
nie dostrzegam ani pełni ani pustki
zastygła modlitwa w duszy
zdeptany cień ciała
ginie we krwi
kochane moje obłoki


ДА ВАС КАЖУ АБЛОКІ

вялікія аблокі дабрачынныя
не заўважаю ні поўнага ні пустога
застыгла ў душы малітва
і цень стаптаны цела
гіне ў крыві
дарагія мае аблокі

 

KOPALNIA
Kopalnia krwi
znoju
zmęczenia.
Kopalnia bogactw
ziemi obiecanej.
Kopalnia nie należy
do nas.
Kopalnia należy
do ziemi.
Kopalnia nie znajduje się
na ziemi-tak jak my.
Kopalnia to duża
otchłań.
Kopalnia na ziemi
jeszcze nie odnaleziona.
Kopalnia nagle
przepełniona….


ШАХТА

Шахта крыві
гарачыні
і стомы.
Шахта багацьця
зямлі абяцанай.
Шахта нам
не належыць.
Шахта належыць
зямлі.
Шахта не знаходзіцца
на зямлі так, як мы.
Шахта – вялікая
бездань.
Шахта
ня знойдзеная пакуль.
Шахта нечакана
перапоўненая…

WĘDRÓWKI

Popatrz na tę górkę i dróżkę,
na której jęczą martwe głowy.
O, Boże ile ich jest!
Popatrz na tę rzeczkę i statek,
który płynie po krwi.
O, Boże ile hektolitrów!
Popatrz na te ślady i znaki,
z kości i źrenic.
O, Boże ilu oślepionych!
Popatrz ktoś umiera.
A Bóg odszedł.
Dokąd?!
Śpiewają w rytmie kul,
pośrodku kolorowego świata.
Dzieci tańczą bez nóg.
Na zachmurzonym niebie
bawią się przeciętymi gardłami.
Popatrz, ktoś pada na kolana.
Błaga o ratunek, o życie.
Ktoś twierdzi, że musi tu zostać i strzela.
Popatrz, tam koło dróżki kopią maleńkie groby.
Noworodki z pępowiną unoszą się.
Gdzie? Przecież aniołki odlatują do aniołów!
Popatrz, wszystko się powtarza,
z dnia na dzień produkują coraz więcej broni.


ПАДАРОЖЖЫ

Зірні на гэты ўзгорак і сьцежку,
на якой стогнуць мёртвыя галовы.
О, Божа, колькі іх тут.
Зірні на гэтую рэчку і карабель,
што плыве па крыві.
О, Божа, колькі гекталітраў!
Зірні на гэтыя сьляды і знакі
з касьцей і зрэнак.
О, Божа, колькі невідушчых!.
Зірні нехта канае.
І Бог пайшоў
Дакуль?!
Сьпяваю ў рытме куль
пасярод каляровага сьвету.
Таньчаць бязногія дзеці.
На захмараным небе
гуляць перарэзанымі горламі.
Зірні нехта кленьчыць.
Просіць ратунку, жыцьця.
Нехта сцьвярджае, што мусіць застацца й страляць.
Зірні, там каля дарогі копіі маленткіх трунаў.
Нованароджаныя лётаюць з пупавінамі.
Дзе? Бо анёлы адлятаюць да анёлаў.
Зірні – ўсё паўтараецца.
Са дня ў дзень вырабляецца ўсё больш зброі.


KOŁYSANKA DLA NOWORODKÓW
ZMARŁYCH PODCZAS WĘDRÓWKI

Zaczynają wraz z melodią. Śpiewają:

Mieliście kilka chwil
na obejrzenie tego świata
temu światu brak brata.
I tak za dużo wspomnień
zmasakrowanych ciał
mamusi i tatusia.

Refren w postaci płaczu noworodków. 1000 x

Wasze zamknięte oczęta
to wojna przeklęta.
Wasze krzyki
wypalone miny.
Do wspólnych jam
wrzuca was cham.

Refren w postaci płaczu ojców. 1000 x

Zbyt szybko wsiedliście w pociąg do nieba.
Na tej ziemi nie ma dla was chleba.
Wasz chleb zjedli zbrodniarze.
Na brzuchach matek wycięli
gorącym nożem tatuaże.

Refren w postaci płaczu matek. 1000 x

WSZYSCY RAZEM! Wieczność x razy

 

КАЛЫХАНКА ДЛЯ НЕМАЎЛЯТАЎ, ПАМЕРЛЫХ ПАДЧАС ПАДАРОЖЖА

Пачынаюць разам з мэлёдыяй. Сьпяваюць:

Вы мелі колькі хвілінаў
каб гэты сьвет агледзець
і брата не стае на тым сьвеце
І так зашмат успамінаў
скалечаных целаў
матулі й татулі.

Хор у вобразе плачу немаўлятаў. 1000 х

Вашыя заплюшчаныя вочы
клятая вайна-патароча.
Вашыя крыкі
выпаленыя міны.
У паражніны
вас кідае хам.

Хор у вобразе плачу айцоў. 1000 х

Занадта хутка паселі вы ў цягнік на неба.
На гэтай зямлі для вас ня мае хлеба.
Хлеб ваш паелі злачынцы.
на жыватах вашых матак
гарачым нажом выпалілі татуіроўкі.

Хор у вобразе плачу матак. 1000 х

УСЕ РАЗАМ! Вечнасць х разоў.


BELGRAD 19.08.1999

Obłoki zamknięto w siatce
Noc śpi na rozbitej wystawie.
Gadają o harmonii.
Broń zaznaczyła obszar.
Zajęci szaleństwem swojego królestwa
nie pozwalają nikomu oddychać.
Głowy chwieją się w rytm
piekielnej pobudki.


БЯЛГРАД 19.08.1999

Аблокі, замкнутыя ў сетцы
Ноч сьпіць на разьбітай вітрыне.
Баіць пра гармонію.
Зброя закрыла  прастору.
Заняты вар’яцтвам свайго каралеўства
нікому не дае адпачываць.
Галовы хістаюцца ў
рытме пякельнай пабудкі.


KOŁYSANKA DLA UMARŁYCH

Kołyszę twe oczy
z betonu
Kołyszę twą duszę
z szafiru
Kołyszę twój świat
w rytmie głuchej broni


КАЛЫХАНКА ДЛЯ ПАМЕРЛЫХ

Калыхаю вочы твае
з бетону
Калыхаю тваю душу
з шафіру
Калыхаю твой сьвет

у рытме глухой зброі

 

O, MOJE PRAWOSŁAWIE

Od kiedy dziadek mnie zaprowadził
do ikonostasu
z koszyczkiem pełnym winogron i oliwek
moje prawosławie żyje we mnie.
Śpiewa w duszy
jak chór ikon,
gdy Chrystus Pantokrator
zawsze w rozpaczy
podaje mi rękę.

Jesteś jak aureole
świętych Cyryla i Metodego,
w cerkiewnosłowiańskim języku
okazujesz mi miłosierdzie Boże.

O, moje cerkwie i monastyry
zburzone na Kosowie,
co wieczór słyszę
wasze szlochanie,
niech zawsze wygrywa
pierwszeństwo Boże...

Z koszyczkiem dziewczynka
z dziadkiem uśmiechniętym
całują ikonę,
błogosławione dary
świecą złotem.

Święci wiedzą dobrze,
że tylko prawdziwy symbol wiary
przez cały czas
recytuję w sobie,
jest jak szept modlitw
dochodzących
z Góry Athos.

O, moje prawosławie
na wschodzie i południu
wszystko dla Ciebie zrobię,
dziadek nie jest sam,
jest teraz z Tobą w Tobie.


О, МАЁ ПРАВАСЛАЎЕ

З таго часу, як дзядуля прывёў мяне
да іканастасу
з кошыкам паўнюткім вінаграда й аліў,
маё праваслаўе жыве ўва мне.
Сьпявае ў душы,
як хор абразоў,
калі Хрыстос Пантакратар
у роспачы заўсёднай
мне рукі падае.

Я, быццам німб
сьвятых Кірыла й Мяфодыя
у мове царкоўнаславянскай
міласьць сваю мне выказваеш, Божа.

О, цэрквы мае й манастыры,
разбураныя ў Косаве,
штовечар чую
вашыя стогны,
няхай заўсёды перамагае
першынства Божае.

Дзяўчынка з кошыкам
і зь дзедам, што ўсьміхаецца,
цалуе абраз,
дабраславёныя дарункі
асьвячае золатам.

Сьвечкі выдатна ведаюць,
што толькі сапраўдны сымбаль веры
праз увесь час
чытае ў сабе,
як шэпт малітваў,
далятаючых
з гары Афон.

О, маё праваслаўе
на ўсходзе і поўдні,
усё для цябе зраблю,
дзядуля не адзін,
ён цяпер у Табе.

Przekład na j. białoruski: Алесь Емяльянаў

БІЯГРАФІЯ
Вольга Ляліч-Кровіцка – нарадзілася 02.04.1980 г. у Шыбеніку, Харватыя.  Сербска-польскага паходжаньня. Цяпер жыве ў Дуклі.  Cкончыла Ягелонскі Ўнівэрсытэт са ступеньню магістра славянскай філялёгіі ў Кракаве. Вядзе й рэдагуе паэтычную старонку www.poezija.com.pl.
Да гэтага часу пераклала звыш 2000 вершаў, афарызмаў, хайку і апавяданьняў каля 300 паэтаў з Польшчы, Сербіі, Харватыі, Македоніі, Балгарыі, Босьніі і Герцагавіны, Англіі, Францыі, Расіі, Германіі, Чарнагорыі, Гватэмалы і Літвы. Пераклала на македонскую мову разам з праф. Васілём Tocinovskim аўтараў публікацый вершаў „Kwartalnika Artystycznego“ у тым ліку Julii Hartwig, Juliana Kornhasuera, Piotra Sommery, Krzysztofa Lisowskiego, якія былі апублікаваныя ў часопісе Інстытута Македонскай Філялёгіі Ўнівэрсытэта "Sovremenost" у Скоп'е  і г.д. У сваю чаргу, яе творы былі перакладзеныя на ангельскую, балгарскую, македонскую, літоўскую, славенскую, гішпанскую і нямецкую мовы.
Вянцом працы Вольгі стала анталёгія сучаснага славянскага мастацтва „Między Ochrydą a Bugiem”, якая зьявілася летась. Аўтарка сабрала і перастварыла  творы мастакоў з розных краін Еўропы. Імкнецца да развіцьця культуры ў рэгіёне, з'яўляецца стваральнікам і прэзідэнтам Агульнанацыянальнага Паэтычнага Конкурса ім. Сьвятога Яна з Дуклі. Яе можна назваць амбасадарам польска-балканскага супрацоўніцтва ў галіне літаратуры. Таксама займаецца выданьнем кніг. Друкуецца ў зборніках, альманахах, часопісах, літаратурных, культурных а таксама грамадскіх выданьнях на радзіме і за мяжой. Аўтарка каля 10 кніг паэзіі і зборніку драм на сербскай, харвацкай, польскай і славенскай мовах. Пераклала больш за 40 кніг аўтараў з Польшчы і Балкан.
Мае шмат узнагарод за сваю дзейнасьць,  у тым ліку у 2004 годзе заняла першае мейсца ў нацыянальным паэтычным конкурсе  з удзелам польскіх паэтаў„O lampę Ignacego Łukaszewicza”, у 2010 годзе атрымала званьне заслужанага дзеяча сербскай культуры ў сьвеце, прысуджанай Белградскай Асацыяцыяй Афарыстаў пад эгідай міністэрства сербскай культуры. Дзьвюкратная стыпендыятка Міністэрства Культуры і Нацыянальнай Спадчыны ў 2007 і 2011 гадох.
У Валеве ў Сербіі двойчы выстаўляла свае малюнкі. Шматразова праводзіла творчыя сустрэчы аўтараў у Польшчы. Піша на польскай і сербскім мовах.