nemir

zapamti jednom ću otići sa ovoga sveta
nestaću kao sudbina čovjeka
i četiri godišnja doba naizmjenice
zaboravićeš ponovo

tvrda razmišljanje će obući stare papuče
bake u fotelji za ljuljanje
prepunjenoj borama i sivim pjesmama iz knjige
koja nije napisana ustima

usamljenosti protjeruje život
ispod suvog drveta obojanog
godinama sećanjana  ljudi koji pate
zbog malih snova

 

niepokój

pamiętaj kiedyś odejdę ze świata
przeminę jak los człowieczy
i cztery pory roku na zmianę
zapomnisz po raz kolejny

twarde myśli założą stare kapcie
babci w fotelu bujanym
pełnym zmarszczek i siwych wierszy z książki
nie napisanej ustami

samotność życie wypędza
pod wyschnięte drzewo pomalowane
latami wspomnień o ludziach cierpiących
z powodu maleńkich marzeń