SLAVIC POETRY

Olga Lalić-Krowicka - WYBIERANIE OSOBOWOŚCI

No, nie cholera rozklei się i odjedzie
Odjechany świat nie jest za pan brat
A może modliszka bardziej święta niż mniszka
Wybuch trzeci, rozpadł się policzek, trzeba nałożyć makijaż
Może ta, uformowana z własnej formy gdy nadchodzi noc
Nie, nie i nie
Wyśmieje wszystko po kolei i świat się do nieba zaklei

Czytaj więcej...

Olga Lalic-Krowicka - DWÓCH CHORYCH - DWA ŚWIATY

leży na ulicy w kałuży krwi
ze złamaną nogą - krzyczy z bólu
wszyscy pomagają
wzywają pogotwie

obok leży o tyle samo chory
śmieje się do chmur z bólu
wyśmieją jego i chmury
ale nie pomogą

dobiją jego mózg
ludzkim młotem

Olga Lalić-Krowicka - Cztery pory roku z dziadkiem (opowiadanie)

   Jesienią mój dziadek lubił przychodzić po mnie pod koniec ostatniej lekcji. W ciemnożółtym płaszczu i czarnym berecie na głowie. Na jego wysokich i chudych ramionach wisiała niebieska torba. Mówiliśmy na nią plava* torba i wszyscy w rodzinie wiedzieli, że chodzi o torbę dziadka. Stał zawsze dumnie wyprostowany pod cyprysem rosnącym za szkolnym murem i czekał, aż wyjdę. Dzwonek, szósta po południu. Dzień jeszcze długi. Biegnę wraz z innymi dziećmi i szukam jego uśmiechu. Od razu, gdy mnie zauważał, rozkładał szeroko ręce i witał ciepło i czule wołając: diko moja*, čedo moje* lub jabuko moja*. Obejmował mocno i podnosił w górę. Wszyscy patrzyli na nas. Byłam dumna i szczęśliwa. To był mój dziadek, mój wielki i wieczny dziadek. Brał mnie za rękę i tak wyruszaliśmy na wycieczkę do winnicy przed zbliżającym się winobraniem. Dziadek był najmądrzejszym i najcieplejszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek znałam. Zawsze, gdy mi o czymś opowiadał, na jego twarzy rodził się uśmiech. To były wzruszające i majestatyczne opowieści, nasycone wiedzą o dawnych czasach i pełne osobistych wspomnień. Nawet wtedy, gdy przechodziliśmy obok cerkwi św. Mikołaja i cmentarza, nie bałam się, że zmarli mogą wstać z grobu, by mnie straszyć. Chociaż i tak nigdy nie trzęsłam się ze strachu, bo w moich wyobrażeniach były to sympatyczne dusze w czerwonych dalmatyńskich czapkach. Nie wiem akurat, dlaczego w czerwonych? Może, dlatego, że wtedy był to bardzo popularny kolor, albo, dlatego, że dziadek Sako, który w tym czasie zmarł, chodził w czerwonej dalmatyńskiej czapce?

Czytaj więcej...

ŻABA/ŽABA - wybrane wiersze

Olga Lalić-Krowicka

Trysłowia poetycka
Pjesnička triorječija
Część pierwsza
Prvi dio

ŻABA, ŻABA

(MOJE ŻALE)

ŽABA, ŽABA

(MOJI JADI)

Vesni Denčić

Vesnie Denčić

Krosno 2012

Przekład na język serbski: Autorka
Korekta: Vesna Denčić, Wanda Nowik-Pala
Ilustracje i projekt okładki: Joanna Smola
Posłowie: Monika Kubit
Opracowanie graficzne:
Olga Lalić-Krowicka

Zrealizowane przy pomocy finansowej
Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Realizovano uz finacijsku pomoć
Poljskog Ministarstva Kulture.

Wybrane wiersze

wierzę niewiernym
jestem niewinnie naiwna
jak klamka od drzwi
jak głodna lodówka
idą krasnoludy i przysięgają
że mnie nie poznają
a ile razy już spałam
a ile miałam prób samobójczych
he, fachowcy założyciele kłamstwa
w moich żyłach
topią się słowa
wychodzę na balkon
słońce przenika moją dłoń
krasnoludy przyspieszają
wczytuję się w obłoku
na o-bło-ku żaba

vjerujem nevjernima

ja sam naivno nevina
kao brava od vrata
kao gladni frižider
idu patuljci i zaklinju se
da me ne znaju
a koliko dugo sam spavala
koliko samoubilačkih pokušaja
ha, stručnjaci osnivači laži
u mojim žilama
tope se riječi
izlazim na balkon
sunce prožima moj dlan
patuljci crnče
ja čitam oblak
u o-bla-ku žaba

Czytaj więcej...